جلوه

مدتی قبل از یکی از دوستان شنیدم که پروفسور مولانا یکی از بزرگان علوم ارتباطات و مشاور فعلی رییس جمهور ،در یک کتابی آورده بود که :بیشترین وبلاگ های دنیا به زبان فارسی نوشته می شوند .

به این فکر می کردم که چرا ؟در ایران ؟اینترنت خیلی عمومی شده ؟

تا اینکه جمله بعدی اون بنده خدا تمام شد.""انکه محتوا ی اغلب این وبلاگ ها مطالب روزمره و شخصی افراد برای نوعی درد دل و یا هر چیز دیگری تو این مایه ها

بعد از مدتیی دیدم این طوری نیست که واقعا تمام اینها درد و دل شخصی باشه بعضی هاشون نوعی عقده گشایی اجتماعیه تا رفع بیکاری و غیره هر چند که خیلی از این وبلاگ نویسان عزیز ""بلا نسبت خود م""غیر از این راهی برای گفتن درد  هاشون نداشتن و یا شاید بهتر باشه بگم آنچه می نویسند گفتنی نیست.اشتباه نشه منظورم فقط معترضین و موج سبز و ... نیست بلکه خیلی وقتها این وبلاگ ها مربوط به بچه هییتی ها و بسیجی هاو ... است.از پلاک بلاگ بگیر تا مثلا وبلاگ ولویان (ولایتی های)فلان شهرستان .

با خودم گفتم آیا ما اگر این تقسیم بندی قرآن که بلوک شرق و غرب،مارکسیست و... همه یه طرف واسلام یه طرف رو در نظر بگیرن (توصیه می کنم سخنرانی هویت و سبک زندگی  دکتر عباسی رو مطالعه کنین)باز هم به طرف ابزار هایی که برای جبهه و روش دیگری ساخته شده مثل سینماو اینتر نت و... میرن و نهضتface to face یا چهره به چهره بومی اسلام کهمال انتقال محتوای مخصوص خودمونه رو رها می کنن بحث خیلی مفصله اما صاف میرم سر اصل مطلب رسانه و ابزار تبلیغی اصلی ما منبر و حلقه مسجدیه با چیزی غیر از این میشه معنویتی که باید دل به دل منتقل بشه رو به مخاطب رسوند؟؟؟